Her Kışı Bir Bahar Her Geceyi Bir Nehâr Takip Eder

Herkesin yüreğinin dert okyanusu gibi olduğu bu zamanda, ciddi bir imtihandan geçiyoruz ancak ümit insanın ruhunun feridir, onsuz her gönül karanlık içinde derbederdir. Mümin ise her hâl ve şartta ümitvaridir ve ümidi de inancı nispetindedir. Çünkü hayatın bir imtihan olduğunu peşinen kabul etmiştir. Bilir ki her nimet şükrü, her musibet sabrı gerektirir. Ve bilir ki, her nimet bir külfetin ardından gelir.

Kıyas etmeden kıymet bilinir miydi?  Yokluk olmasaydı varlığın, darlık olmasaydı bolluğun, hastalık olmasaydı sağlığın, kötü olmasaydı iyinin değeri bilinir miydi?

Ya da her şey yolunda gitseydi insan kendini hesaba çeker miydi?  Her başarıyı kendine mal etmez miydi? Oysaki başarı kuldan olabilir ancak yardım mutlaka Allah’tan değil miydi?

Peki, Allah insana niye bittiğini gösterirdi ki? Çünkü ardından gelen nimeti kendine mal etmesin diye. Tarih “Bittim Ya Rab.” diyenlerin “Yettim kulum.” Sahnelerinin dönüm noktalarıyla dolu değil miydi?

Hz. Yûsuf (a.s.); kuyuya bir kova gibi salındığında, köle pazarında satıldığında görünürde bitmişti. Oysaki Mısır’a sultan olmanın yolu buradan geçmekteydi.

Hz. Nûh (a.s.),  950 sene tebliğ etmiş; bir avuç insandan başkası ona tâbi olmamıştı. Görünürde Hz. Nûh (a.s.)  bitmişti. Ellerini açmış: “Rabbine şöyle dua etmişti: Doğrusu ben yenik düştüm, bana yardım et!”  Rabbimiz de şöyle buyurmuştu: “Biz de derhal nehir gibi devamlı akan bir su ile göğün kapılarını açtık.” (Kamer:54/10,11) Evet, Allah tufanı göndermişti ama kurtuluş adresinin de iman gemisine binmek olduğunu da bildirmişti.

Peygamberimiz (s.a.v.) son bir ümit, tebliğ için Tâif’e gitmişti. Nefsinin esiri olmuş, batılın karanlığında kaybolmuş; Tâif ’in ileri gelenleri, şehir halkını toplamış ve  Allah’ın son elçisini taşlamışlardı. Resûlullah’ın  (s.a.v.) emelleri elemlere dönüşmüş, mübarek bedeni kan, yüreği acıyla dönerken ellerini kaldırmış ve gözyaşları içinde “Allah’ım gücümün tükendiğini, kuvvetimin azaldığını, insanların nazarında hor görüldüğümü sana şikâyet ediyorum. Ey merhametlilerin en merhametlisi! Sen zulme uğramış tüm mazlumların Rabbisin. Sen benim de Rabbimsin. Beni kimlere bırakıyorsun. Bana kaba ve sert davranan bir yabancıya mı, yoksa bana üstün kılacağın bir düşmana mı?

Eğer Sen bana dargın değilsen başıma gelen eziyet ve işkencelere aldırmam ancak senden gelecek bir himaye ve koruma çok daha hoştur. Öfke ve gazabına uğramaktan; karanlıkları aydınlatan, dünya ve ahiret işlerini düzene koyan Zâtının nuruna sığınırım! Sadece Sana sığınır ve Senin rızanı dilerim. Senden başka kuvvet ve kudret yoktur!” ( İbnHişam, es-Sîre, II, 61-62; Belâzurî, Ensâb, I, 237; İbn Esîr, el-Kâmil,I, 607.)

Görünürde âlemlere sultan Peygamberimiz (s.a.v.) tükenmişti ama hakikatte hiçbir kula nasip olmayan isrâ ve mirâc hadisesinin yolculuğu görünmüştü. Demek ki, mirâc yolculuğu Tâif ’ten geçmekteydi.

Müşahede ediyoruz ki, büyük ödüller büyük bedellerin sonunda ikram edilir. Her kışın ardından bir bahar her gecenin ardından bir nehâr gelir.

Yaşadıklarımız, ruhumuzda derin izler bırakır, hatalarımızı ve ifsat ettiğimiz tüm dengeleri düzeltme adına mücadele edersek geleceğe emin adımlarla yürüyebiliriz. Biliyoruz ki, bir millet böylesine bir süreçte ancak tedbirini alarak, değerlerine yaslanarak ve fayda ve zararın Allah’tan geleceğine inanarak ayakta durabilir. Nitekim şu ayeti celile tekrardan bizlere nazil olarak, adeta sadrımıza şifa oluyor:

وَاِنْ يَمْسَسْكَ اللّٰهُ بِضُرٍّ فَلَا كَاشِفَ لَهُٓ اِلَّا هُوَۚ وَاِنْ يُرِدْكَ بِخَيْرٍ فَلَا رَٓادَّ لِفَضْلِهۜ يُصِيبُ بِهِ مَنْ يَشَٓاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَهُوَ الْغَفُورُ الرَّحيمُ

Eğer Allah sana bir zarar dokundurursa onu yine O’ndan başka giderecek yoktur. Eğer sana bir hayır dilerse O’nun lütfunu geri çevirecek de yoktur. O, hayrını kullarından dilediğine eriştirir. Ve O bağışlayandır, esirgeyendir. (Yunus 10/107)

Ve bu ayetin mihverinde, Peygamberimiz’in (s.a.v.) şu mübarek hadisi ne yapmamız gerektiğini bizlere öğretirken ruhumuza merhem de oluyor: “Hz. İbn-i Abbas (r.a.) diyor ki: “Ben bir gün Nebi’nin (s.a.v.) terekesinde idim. Resûlullah (s.a.v.) şöyle buyurdu: “Ey Genç! Sana bazı şeyler öğreteceğim. Sen Allah´ın emirlerini gözet ki, Allah da seni gözetip korusun. Sen Allah´ın rızasını her işte önde tut ki, onu yanında bulasın. İstediğin zaman yalnız Allah’tan iste! Yardım dileyeceğin zaman da yalnız Allah’tan yardım dile!

Bil ki! Eğer bütün ümmet sana fayda vermek için toplansa Allah’ın senin için yazdığından başka sana fayda veremez. Ve eğer bütün ümmet sana zarar vermek için toplansa Allah’ın senin için yazdığından başka sana zarar veremez. Kalemler kaldırıldı ve sayfalar kurudu.” (Tirmizî, Kıyâmet 59; Ahmed b. Hanbel, Müsned, I/293)

Bugüne kadar hiçbir zaman inayetini üzerimizden eksik etmeyen kudreti sonsuz olan Allah’ım, kışımızı bahara ve gecemizi nehâra çevirmeni dua ediyor, ümitle bekliyoruz.

Selam ve dua ile...

Eğitimci Yazar

Abide KURNAZ